Vakantie!

Aybowan!

Alweer mijn laatste verslag uit Sri Lanka. De tijd is voorbij gevlogen, ondertussen is het aantal dagen dat ik nog weg ben gedaald tot in de enkele cijfers. Heel gek dat mijn reis er bijna opzit en dat ik bijna vaarwel moet zeggen tegen de zon, het mooie land en de ontzettend aardige locals. Maar eerst was het afgelopen tijd voor vakantie! Twee weken reizen en het land door. Het verhaal gaat eindeloos lang worden als ik alles ga opschrijven wat ik mee heb gemaakt, dus ik pluk er een paar dingen uit. Voor meer verhalen ben ik over 1.5 week weer in Nederland ;).

Achttien december hadden we op het Home of Hope het kerstfeest voor alle patiënten + familie die wij hier behandelen. De kinderen van het Home of Hope zelf hadden toneelstukjes geleerd, maar ook sommige van de patiënten hadden stukjes ingestudeerd. Wat heel erg leuk was om te zien. Normaal zie je de patiënten alleen in de therapeutische setting en nu kan je ze op een andere manier aanschouwen. Ik vind het heel knap hoe veel kinderen met hun ‘beperking’ om gaan en er het beste van maken. Na afloop kreeg ieder kind een cadeautje. Dit is vaak het enige cadeautje wat ze krijgen in het hele jaar, dus ze waren allemaal zó blij. Heel erg leuk om te zien. Het doet ook beseffen wat het verschil is tussen kinderen (eigenlijk mensen in zijn algemeen) hier en in Nederland. Je kan hier een kind een topdag bezorgen door hem/haar een stukje chocolade of een koekje te geven. Probeer datzelfde effect maar eens in Nederland te bereiken. Het was een ontzettend mooie ervaring, kerst op een andere manier dan anders. Al met al een goed startschot voor de vakantie!

Eerst ben ik de bergen ingetrokken, maar vanwege het slechte weer ben ik snel naar het zuiden gegaan. Het mocht zelfs zo zijn dat er in Sri Lanka afgelopen periode het slechtste weer is geweest in meer dan 20 jaar. In het noorden van het land waren zo’n 40.000 mensen op de vlucht voor hoogstaand water (wat mij is verteld dat het huizenhoog stond) en zijn er tientallen doden gevallen. De bergen liggen in het midden van het land, dus dat heb ik niet meegemaakt. Wel een gek idee dat op plekken waar je twee weken daarvoor nog was nu allemaal mensen op de vlucht zijn..

In het zuiden heb ik kerst gevierd met 6 Duitsers, 2 Zwitsers en de familie van de eigenaar van het guesthouse waar ik op dat moment verbleef. Een hele leuke en unieke ervaring. Duitsers vieren kerst op kerstavond, terwijl ik gewend ben om het vooral op 1e kerstdag te vieren. Ze vonden het sowieso heel gek dat we in Nederland ook een 2e kerstdag hebben. Op 1e kerstdag zelf was ik op het strand en heb ik gesurft. Weliswaar regende het nog steeds, maar heel gek om met kerst dit soort dingen te kunnen doen. Vanaf 2e kerstdag werd het weer mooi weer en zag ik voor het eerst sinds 10 dagen weer de zon, heel fijn.

Op 2e kerstdag ben ik naar het tsunami museum geweest. Extra beladen, het was precies 10 jaar geleden dat de tsunami is geweest. Het museum bestaat uit foto’s, krantenknipsels en tekeningen van kinderen. Het staat op de plek waar oorspronkelijk het huis van de eigenaresse stond. Deze vrouw verteld nu elke dag wat er toen is gebeurd en hoe ze het leven weer heeft opgepakt. Ik weet niet zo goed hoe je moet verwoorden wat ik daar gezien en gehoord heb. Je hebt de beelden op tv gezien, je weet dat er een tsunami is geweest, maar dat is het ook. Nu zie je met je eigen ogen de gevolgen. Ook langs de kuststrook staan o.a. nog delen van huizen, overal zie je graven staan en zelfs vissersboten die nog omgekeerd liggen en ondertussen onder een laag ‘planten’ liggen. De meeste slachtoffers zijn gevallen doordat na de eerste golf, wat geen echte golf was, het water werd plotseling heel hoog en stroomde de straten op. Hierna trok de zee zich zo’n 1.5km terug. Een niet natuurlijke verschijning, dus veel mensen gingen kijken, vissers zagen vissen spartelen op het droge en zagen dit als een mooie kans om geld te verdienen. Na zo’n 20 minuten kwam de tweede golf, 10 meter hoog. Geen tijd meer om weg te komen. Het was heftig en ontroerend om te zien en aan te horen. Maar ook goed om te zien hoe sterk mensen kunnen zijn en dit op zo’n manier willen delen.

De dag erna was ik in Galle. Hier ligt een Dutch fort, dus je waagt je weer even een beetje in Nederland. Er is hier een Nederlandse kerk en er is zelfs een Utrecht View Point, hoe thuis wil je het hebben. Hier heb ik cricket gespeeld met wat lokale kinderen, heel leuk. In mijn guesthouse had ik ’s avonds een meisje uit Australië ontmoet. Samen zijn we verder gaan reizen weer terug naar de bergen. Door de regen waren er heel veel aardverschuivingen geweest en de wegen en treinrails lagen bezaaid met grond, bomen en stenen. Gelukkig waren de wegen goed genoeg om te kunnen reizen en zijn we in Ella aangekomen. Hier hadden we twee Engelse koppels ontmoet en hebben we besloten om met O&N Adam’s Peak te gaan doen.

Adam’s Peak is een heilige berg, waarvan wordt gezegd dat bovenop de voetafdruk van (afhankelijk van je geloof) Boeddha, Adam of een Hindoeïstische god staat. Bovenop staat een tempel en het is een plek waar veel monniken naartoe gaan (op sommige dagen lopen 20.000 mensen omhoog, ik liep met een paar honderd). Adam’s Peak loop je ’s nachts op om daar te kunnen genieten van de zonsopgang. Om boven te komen moet je zo’n 5500 treden oplopen en overbrug je een hoogteverschil van 1750 meter (de heen en terug weg zijn zo’n 17km bij elkaar). Om 1.45u ’s nachts mijn bed uit om met zijn zessen de berg op te lopen. We hadden heel erg geluk, het was de eerste heldere dag/nacht sinds weken. Gelukkig ben ik mijn conditie nog niet geheel verloren en kwam ik vrij gemakkelijk boven. Onderweg hadden we nog een theepauze, overal langs de weg/treden staan theehuisjes. Ik moet er niet aan denken om deze huisjes te moeten bevoorraden. Boven was de zonsopgang prachtig! Er waren wel wat wolken wat de vergezichten wat beperkte, maar dat mocht de pret niet drukken. Bij het naar beneden lopen trok de lucht helemaal open en was het strakblauw. Een ontzettend mooie ervaring en ik het is tot nu toe sowieso mijn mooiste O&N die ik gehad heb, maar het wordt heel moeilijk om hier nog een keer overheen te gaan qua ervaring. Ik ben 2015 in ieder geval met een enorm hoogtepunt begonnen!

Na een aantal dagen samen reizen ben ik aan het einde van mijn vakantie naar Haputale gegaan. Hier kwam ik 2 Zwitsers en 2 Fransen tegen en samen hebben we World’s End gedaan. Een plek wat in een national park, Horton Plains, ligt met een totaal andere natuur dan in de rest van Sri Lanka. Ook dit doe je vroeg in de morgen(4.45 wegrijden bij het guesthouse), heel fijn. World’s End zelf is een uitzichtpunt waar je boven een ravijn van 800 meter staat en je het idee krijgt dat je het einde van de wereld hebt bereikt. Ook hier had ik geluk met het weer, strakblauw. Ook dit was erg mooi en een leuke besteding van mijn ochtend.

De laatste dag van de vakantie ben ik, ook weer met geluk, met de trein terug gegaan. Het spoor was ontdaan van de gevolgen van alle aardverschuivingen en er kon weer met de trein gereisd worden sinds 1.5 week. Van deze treinreis wordt gezegd dat het één van de mooiste ter wereld is en dit kan ik zeker bevestigen. Hangend en zittend met de benen buitenboord in de deuropening heb ik genoten van theeplantages, fantastische uitzichten, jungle en meer. Het was een waardige afsluiter van twee top weken waar ik ontzettend veel dingen heb gezien en gedaan en heel veel toffe mensen van over de hele wereld heb ontmoet. Ook heb ik de kracht van de natuur met eigen ogen kunnen aanschouwen door de vele regenval.

Het laatste wat ik ga benoemen zijn de verkiezingen die hier 8 januari waren. Dit is een hele happening en gaat heel erg anders dan in Nederland. De hele week zijn er geen patiënten gekomen, op de dag van de verkiezingen en de dag erna lag het hele land plat, alle winkels en restaurants waren dicht en er werd ten strengste afgeraden om de straat op te gaan. Desondanks ben ik gister met een andere Nederlander van hier naar de grote stad (Kandy) gegaan. De sfeer was hier erg raar en overal liep politie en reden legervoertuigen. Interessant om dit ook nog mee te mogen maken.

Rest mij nog 1 ding, tot ziens in Nederland! 18 januari land ik om 14u op Schiphol. Voor nu bedankt voor het lezen van dit verhaal (wat echt een hele korte samenvatting is). Ik ga nog even genieten van de zon en me mentaal voorbereiden op de thermische shock die me te wachten staat.
Groetjes!